Η γενιά μου σε κατάθλιψη

Του Γιώργου Τούλα

Η γενιά μου, ανάμεσα στα 40 και τα πενήντα είναι μια τυχερή άτυχη γενιά. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στα ‘70ς, έχοντας στον περίγυρο τα τελευταία σημάδια μιας Ελλάδας που άφηνε πίσω τη φτώχια και τη στέρηση. Όλοι μας λίγο ως πολύ θυμόμαστε τα σημάδια εκείνης της μεταβατικής εποχής. Τις λίγες χαρές, που εκτιμούσαμε δεόντως, τη ζωή στο χρώμα... της σέπιας, την προσμονή για το νέο. Το νέο ήρθε με την είσοδο στην ΕΟΚ, τη θυμάμαι τη μέρα της υπογραφής στο Ζάππειο. Καθόμασταν με τον πατέρα μου και το βλέπαμε στις ειδήσεις. Ο Καραμανλής έλαμπε από περηφάνια. Να δεις θα αλλάξουν όλα, μου έλεγε ο πατέρας μου, εκφράζοντας την ελπίδα ενός ολόκληρου στερημένου λαού. Μετά ήρθε ο λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου. Μίλησε στις καρδιές των ανθρώπων και είπε αυτά που χρειαζόταν να ακούσουν. Ο πατέρας μου, αριστερός από παράδοση και οικογένεια κατατρεγμένη τον ψήφισε. Όπως και όλη η Ελλάδα. Τα πρώτα χρόνια του ’80 έμοιαζαν με κοσμογονία. Μαζί με τις υποσχέσεις για δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία ήρθε και το ευρωπαϊκό χρήμα. Και άρχισαν οι μέρες και οι νύχτες μας να αλλάζουν. Εμείς ενηλικιωνόμασταν μαζί με μια Ελλάδα που άρχισε να ευημερεί. Να ταξιδεύει, να αγοράζει, να ξοδεύει. Τα στερητικά σύνδρομα των γιαγιάδων και των παππούδων μας, άρχισαν να μένουν πια στις αναμνήσεις και τις διηγήσεις τους. Η γενιά μου σπούδασε, έκανε όνειρα, διεκδίκησε και πήρε θέσεις, άλλες από αυτές με δίκαιο τρόπο, άλλες με τα γνωστά τηλεφωνήματα σε πολιτικούς. Ο δημόσιος τομέας γιγαντώθηκε, οι επιχειρήσεις πολλαπλασιάστηκαν, τα δάνεια που τόσο φοβόταν οι δικοί μας έγιναν καθημερινότητα. Για σπίτια, σκάφη, διακοπές, τσάντες. Και μετά ήρθε το τέλος της ευημερίας. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η γενιά μου βρέθηκε μετέωρη. Πιο μετέωρη από κάθε γενιά. Οι παλιοί τα είχαν ξαναζήσει και είχαν τη σύνεση να αντιμετωπίσουν πιο ψύχραιμα. Οι νεότεροι, άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο πάνω στο γύρισμα του. Έγιναν γενιά των οκτακοσίων, επτακοσίων, εξακοσίων, πεντακοσίων και προσφάτως 300 ευρώ. Προσαρμόστηκαν, όσο γίνεται ή έφυγαν. Εμείς μουδιάσαμε. Μεγάλοι για να φύγουμε, μικροί για να αποσυρθούμε.
Και τότε άρχισε το δράμα. Αυτό το καλοκαίρι οι άνθρωποι που γνωρίζω, οι συνομήλικοι μου δεν μιλιούνται. Οι βεβαιότητές μας γκρεμίστηκαν ολοσχερώς. Όσοι βρεθήκαμε στην ανεργία παρακολουθούμε αμήχανοι τις τσέπες να αδειάζουν και αυτό μοιάζει εφιάλτης. Τα παρηγορητικά λόγια εκλείπουν για τον απλούστατο λόγο ότι οι τριγύρω γνωρίζουν καλά ότι έρχεται και η δική τους σειρά. Η κατάθλιψη δεν είναι πια προ των πυλών. Είναι μέσα στα σπίτια της γενιάς μου. Η ώρα των ψυχολόγων έχει φτάσει. Οι κουβέντες με φίλους δεν είναι πια αρκετές. Όλοι ψάχνουν τη ρίζα του κακού. Εξομολογούνται λάθος επιλογές, αποτυχημένες ερωτικές σχέσεις, αδυναμίες χειρισμού καταστάσεων. Νιώθουν να πνίγονται. Στη φόρα βγήκαν βίαια όλα όσα κρύβονταν κάτω από ένα χαλί ευημερίας.

Η γενιά μου βιώνει μια ξαφνική αναπηρία. Ξαφνικά πίνει πολύ, καπνίζει πολύ, παίρνει χάπια, κλαίει, γυρίζει σπίτι εκνευρισμένη, ξεσπάει σε ανθρώπους, στέλνει ζόρικα sms, ανεβάζει απεγνωσμένα στάτους, ποστάρει σκοτεινά τραγούδια, απέχει. Κλείνεται. Θα της πάρει καιρό να συνέλθει. Είναι μια γενιά που της αφαίρεσαν βίαια όσα της έδωσαν απλόχερα, χωρίς πολλές φορές καλά καλά να τα διεκδικήσει. Η γενιά μου αρρωσταίνει. Και η αρρώστια της μοιάζει ανίατη. Σε κάθε πόλεμο της Ιστορίας μια γενιά τουλάχιστον έμοιαζε ανέτοιμη απέναντί του. Σε τούτο τον πόλεμο είναι η δική μου γενιά.

gianniotis

Νικόλαος Πλαστήρας “Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε …τηλέφωνο;(!)”

(Νικόλαος Πλαστήρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό….)

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! “Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο”, είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.
Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».
Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».
Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»
Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.
Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!
Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».
Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά – ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

Νικηταράς (1782-1849)

Η Ελληνική κυβέρνηση, επί Όθωνος, τον συνέλαβε το 1839 και τον κατεδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, με τη κατηγορία της «προδοσίας».
Μετά από 1,5 χρόνο τον ελευθέρωσαν και κατήντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά.
Η αρμοδία αρχή η οποία χορηγούσε πόστα είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελιστ

ρίας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Αυτή ήταν η ανταμοιβή του.
Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβεως της Μεγάλης Δυνάμεως ( Ρωσίας), αυτός εστάλη υπό της Ρωσικής κυβερνήσεως του, στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός.
Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.
"Τι κάνετε στρατηγέ μου;" ρώτησε ο ξένος
"Απολαμβάνω ελευθέρα πατρίδα" απήντησε υπερήφανα ο ήρωας.
"Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;" επέμενε ο ξένος.
"Η πατρίς μού έχει χορηγήσει σύνταξιν για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος" απήντησε υπερήφανα ο Νικηταράς.
Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.
Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:" Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!"
Στις 25 (ή 27) Σεπτεμβρίου του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος.
Αυτή ήταν η ελληνική υπερηφάνεια που έκανε την Ελλάδα ελεύθερη.

Είσαι σωστός Ελληνάρας όταν:

1. Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 35 χρόνια και στο σύνταγμα είσαι αγανακτισμένος κατά της ''χούντας'' που κυβερνά την χώρα.

2. Δηλώνεις 3 χιλιάρικα το χρόνο και βλαστημάς το κράτος σε κάθε λακκούβα που πέφτει η Ferrari που μόλις αγόρασες.

3. Ποστάρεις στο facebook το σχόλιο ''Γ@μ@@@ τις τράπεζες και τη νέα τάξη'' και αμέσως μετά αγοράζεις το ολοκαίνουριο i-phone με την πιστωτική σου από το ebay.

4. Θέλεις τους πολιτικούς τίμιους και καθαρούς με μόνη εξαίρεση τα ρουσφέτια που θα κάνουν για σένα και τους δικούς σου.

5. Έχωσες εαυτούς και αλλήλους στο δημόσιο απ' τα παράθυρα και ακούς έκπληκτος την προδοτική τρόικα να ζητά απολύσεις.

6. Ποστάρεις συνεχώς στο twitter: ''ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ ΣΑΣ!!'' από τον καναπέ του σπιτιού σου.

7. Διαδηλώνεις υπέρ του δικαιώματος των λαθρομεταναστών να είναι στοιβαγμένοι σε μια τρώγλη και να πεθαίνουν από μεταδοτικές ασθένειες.

8. Συνταξιοδοτείσαι στα 40 και σπας το κεφάλι σου να καταλάβεις γιατί κόβουν τις συντάξεις.

9. Στη μόνιμη κοπάνα σου από το δημόσιο, πίνοντας καφεδάκι με συναδέλφους, αναρωτιέσαι συνέχεια ''τι κάνει το κράτος''.

10. Πολεμάς τον φασισμό δέρνοντας με καδρόνια και πέτρες.

http://himaira.blogspot.com

Ας μη γελιόμαστε...Σκύψαμε το κεφάλι !!!

2011 Ντροπές μας βαραίνουν.

Ας μη γελιόμαστε.

Σκύψαμε το κεφάλι. Οι περισσότεροι από μας.

Αλλος γιατί εξακολουθεί να ελπίζει στα θαύματα.

Αλλος γιατί διαθέτει απείρου μεγέθους "όριο ανοχής".

Αλλος γιατί κουράστηκε κι άλλος γιατί φοβάται...

Ας μη γελιόμαστε.

Κάποιοι εξακολουθούν να τους πιστεύουν.

Κάποιοι εξακολουθούν νάναι τσιράκια.

Μερικοί προσβλέπουν σε μελλοντική ανταμοιβή, προσφέροντας

σήμερα σιωπή.

Είναι και οι μπερδεμένοι. Είναι και οι εκ πεποιθήσεως ραγιάδες.

Ας μη γελιόμαστε.

Κοντεύουμε να υιοθετήσουμε το "μαζί τα φάγαμε".

Είμαστε έτοιμοι να εκλιπαρήσουμε για τον οίκτο τους.

Να πέσουμε στα πόδια. " Σφάξε με, αγά μου, κι εγώ θ΄αγιάσω".

Ας μη γελιόμαστε.

Υπομένουμε τη Βαρβαρότητα, βρίζοντας τη μοίρα μας.

Αντιμετωπίζουμε την επερχόμενη "σκλαβοποίηση", σφυρίζοντας

αδιάφορα.

Τα δάκρυα των κυβερνητικών Ξανθοπουλαίων σα μοδιστρούλες.

Με χαμηλωμένα μάτια και τα χέρια δεμένα στο στήθος.

Ας μη γελιόμαστε.

Στέγνωσε το λαρύγγι μας.

Δεν έχουμε σάλιο να φτύσουμε τους ενόχους.

Φωνή να κράξουμε.

Δύναμη να εγκαταλείψουμε τους καναπέδες μας.

Κουράγιο να πάρουμε τους δρόμους.

Να αντισταθούμε. Να οργανωθούμε.

Ναι. Γελιόματε,

Αν πιστεύουμε ακόμα πως αυτοί που κυβερνούν είναι άσχετοι.

Ανίδεοι. Πως είναι έντιμοι. Ειλικρινείς.

Ναι. Γελιόμαστε,

Οσο πιστεύουμε πως ήρθαν απροετοίμαστοι. Χωρίς σχέδιο.

Να "σώσουν" την πατρίδα, αφού την καταποντίσουν.

Την εξευτελίσουν.

Να "διαφυλάξουν" τη χώρα, αφού την τεμαχίσουν σε μερίδια

αγοραστών.

Ναι. Γελιόμαστε,

Αφού πιστεύουμε πως οι μεθοδικοί τεχνοκράτες της τρόϊκας

νοιάζονται να σώσουν την ελληνική πατρίδα, οικονομία και κοινωνία.

Πως πέσαμε στην "ανάγκη τους"...τυχαία.

Αφού πιστεύουμε πως είμαστε "τεμπέληδες", "μπαταχτήδες",

διεφθαρμένοι. Αφού ενδίδουμε στην προπαγάνδα τους.

Αφού τους προσφέρουμε αυτοβούλως "άλλοθι υποταγής".

Καλά να πάθουμε.

Εμείς τους εκλέγαμε. Εμείς τους δίναμε απλόχερα τη στήριξή μας.

Αυτοί, όμως, φρόντιζαν πάντα να στηρίζουν τα συμφέροντα του

Κεφαλαίου.

Για τους Πολλούς τα λίγα και για τους Ολίγους τα πολλά.

Καλά να πάθουμε.

Που δεν διδαχτήκαμε από την Ιστορία.

Που πιστεύουμε σε θαυματοποιούς.

Που αρνηθήκαμε τη Δύναμή μας.

 

politikokoraki

ΕΛ.ΠΕ. Η δική μας αγαπημένη !

Βαρεθηκα...Τη βια τους, τη δημοκρατια τους, τον πατριωτισμο τους, τις φατσες τους...Την ανοχη μου ...

Βαρέθηκα ν'ακούω και να βλέπω "ανθρώπους του πνεύματος", καθηγητάδες,πολιτικούς,δημοσιοκάφρους,αναλυτές, ειδικούς, παπαγάλους και ρουφιάνους να μου μιλούν για την...Πατρίδα μου. Τις νέες ευκαιρίες.Τις σίγουρες επιτυχίες. Βαρέθηκα τους αισιόδοξους.Τους τσαρλατάνους. Τους πατριώτες με το νυστέρι. Βαρέθηκα να με σέρνουν απο σωτηρία σε σωτηρία. Από Λιτότητα σε Λιτότητα. Από την Εξάρτηση στην Υποταγή. Από μειώσεις σε περικοπές. Από χαράτσια σε φόρους. Από την εφεδρεία στην Απόλυση.... Από τη Φτώχεια στην Εξαθλίωση. Βαρέθηκα τις φάτσες τους και τα μυαλά τους. Τα ψέματα και την προπαγάνδα τους. Τον πατριωτισμό και τους εκβιασμούς τους. Βαρέθηκα να με βασανίζουν. Να με ληστεύουν. Να λεηλατούν την Πατρίδα μου. Να ισοπεδώνουν τη Ζωή μου. Να αφανίζουν το Μέλλον μου. Βαρέθηκα τους "ηγέτες".Τους κυβερνητικούς. Τα χαμόγελα τους.Την "πίστη" τους. Την "αθωότητά" τους.Τις βρωμιές τους. Τις μίζες τους. Την Ατιμωρησία τους. Βαρέθηκα τη Βία τους. Τους μηχανισμούς τους. Τα ΜΑΤ τους. Τους κουκουλοφόρους τους. Βαρέθηκα τη δημοκρατία τους. Την πατρίδα τους.Τους εταίρους τους.Τα Αφεντικά τους. Βαρέθηκα νάμαι..τόσο...μαλάκας. Φοβισμένος. Κοτούλα. Θύμα. Γελάδα. Δειλός. Πρόβατο. Αβουλος. Πιόνι. Βαρέθηκα τη Σιωπή μου. Τις Ανοχές μου. Τις Ψευδαισθήσεις μου. Τον εαυτό μου... ΕΣΕΝΑ... ΕΚΕΙΝΟΝ... http://politikokoraki.blogspot.com/

Καί ενώ η παρασιτική διαπλεκόμενη ελληνική ελίτ έχει ρημάξει τούς φτωχομπινέδες στη φορολογία, ακριβώς γιά να μήν πληρώνει αυτή, τό πιό αστείο θέαμα παραμένουν οι φτωχομπινέδες πού φανατίζονται υπέρ τών πολιτικών σχηματισμών πού ελέγχονται απο αυτήν ακριβώς τήν παρασιτική ελληνική ελίτ...

Μέ κομμένα πιά τα δανεικά καί χωρίς κάποιον μεγάλο προστάτη να βοηθάει τη χώρα, είναι φανερό πλέον, ότι οι φόροι τών φτωχομπινέδων, όσο και να τούς στίψεις, δέν φτάνουν γιά να συντηρηθεί η παρασιτική διαπλεκόμενη και φυσικά αφορολόγητη ελληνική ελίτ και για να διατηρηθεί ταυτόχρονα ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος...

Εξάλλου τα εν λόγω παράσιτα έχουν ήδη βγάλει τόν πλούτο τους έξω...

Σε αυτό το σκηνικό η επόμενη πολιτική μάχη εντός τής χώρας είναι δεδομένη...

Απο τή μία θα είναι οι φτωχομπινέδες και η υγιής επιχειρηματικότητα και απο την άλλη η παρασιτική , διαπλεκόμενη , "πουλάω αέρα και φύκια για μεταξωτές κορδέλες" και "συναλλάσομαι μονίμως με το κράτος" ελληνική ελίτ...

Οποιος πολιτικός σχηματισμός εκφράσει καθαρά αυτη τη μάχη (ζητώντας ξεκάθαρα να πληρώσουν τούς αναλογούντες φόρους οι ισχυροί και διαπλεκόμενοι, καθώς και να φέρουν πίσω τα λεφτά πού έχουν βγάλει έξω) ξεκαθαρίζοντας το τοπίο απο τίς πολιτικολογίες και τίς υπόλοιπες παπαριές πού σκοπό έχουν να θολώνουν την κρίση τών φτωχομπινέδων θα κερδίσει τίς εκλογές και ταυτόχρονα θα σώσει τη χώρα ...

Διότι εδώ πλέον δέν χρειάζεται να αερολογούμε (παπαρολογούμε) διαρκώς...

Τό ερώτημα είναι απλό...

Ποιός θα πληρώσει...

Ποιός θα βάλει τα λεφτά (συγκεκριμένα είναι) πού λείπουν...

Σε όλο αυτό το σκηνικό, το πιό αστείο θέαμα παραμένουν οι φτωχομπινέδες εκείνοι (και είναι η πλειοψηφία) πού ακόμα φανατίζονται υπέρ εκείνων τών πολιτικών σχηματισμών πού ελέγχονται απο τήν παρασιτική διαπλεκόμενη ελληνική ελίτ...

Μιλάμε γιά αστείο θέαμα...

Το δόγμα του σοκ !

Τα «κορόιδα» στην εποχή της κρίσης.

Είσαι σίγουρος πως δεν αναγνωρίζεις τον ευατό σου ανάμεσά τους; Xμμ... Οι περισσότεροι παραπονούμαστε ότι «δεν πέφτουν οι τιμές» ή τουλάχιστον ότι δεν μειώνονται αντίστοιχα με το πραγματικό εισόδημα του μέσου Έλληνα. Σύμφωνοι, μέχρις ενός σημείου φταίνε τα... μονοπώλια, τα ολιγοπώλια και οι κλίκες των χονδρεμπόρων, οι αγκυλώσεις μιας οικονομίας που κινείται με λάθος τρόπο εδώ και δεκαετίες. Σίγουρα φταίει και το ότι ένα μεγάλο μέρος της κατανάλωσης αφορά εισαγόμενα, το κόστος των οποίων δεν εξαρτάται ιδιαίτερα από τη βιαιότητα της ελληνικής κρίσης. Όπως επίσης είναι γεγονός ότι η αύξηση των φόρων ανακόπτει την πραγματική πτώση των τιμών. Η πιο σοβαρή αιτία, όμως, είμαστε εμείς. Οι πελάτες, οι καταναλωτές. Θα αναφέρω ορισμένα χαρακτηριστικά, κατά την άποψή μου, παραδείγματα. Δύο χρόνια τώρα η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση, κι όμως σχεδόν κανένα εστιατόριο, καμία ταβέρνα, δεν έχει αναρτημένο σε εμφανές σημείο στην είσοδο του καταστήματος έναν τιμοκατάλογο των εδεσμάτων που σερβίρει, κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ο τιμοκατάλογος αυτός εξυπηρετεί δύο ανάγκες: να δει ο υποψήφιος πελάτης τι προσφέρει το κατάστημα, αλλά και σε ποια τιμή, ώστε να αποφασίσει αν θέλει να κάνει χρήση κι αν το αντέχει η τσέπη του. Πριν καθίσει στο τραπέζι. Διότι αν καθίσει, δύσκολα θα σηκωθεί, είτε από ντροπή είτε από ευγένεια. Πώς να αλλάξει όμως η κατάσταση όταν ακόμη και σήμερα η πλειονότητα των πελατών δέχεται ασμένως την επιβάρυνση των τιμών εστιατορίου από τον πρόσφατα αυξημένο ΦΠΑ, λες και ο καταστηματάρχης δεν θα έπρεπε να έχει απορροφήσει έστω ένα μέρος της. Παράδειγμα δεύτερο: Πόσοι από εμάς ρωτούν άραγε από πριν τον γιατρό που θα επισκεφτούν πόσο κοστίζει η επίσκεψη; Ελάχιστοι, μου λέει φίλη γιατρός, Ίσως γιατί θεωρούν ότι το θέμα υγείας δεν σηκώνει πολλές κουβέντες. Θα το δεχόμουν αν υπήρχε μόνο ένας γιατρός ή έστω μόνο ένας καλός γιατρός σε τούτη την πόλη. Παράδειγμα τρίτο: Νεαρή μητέρα αγοράζει βιβλίο από γνωστό κατάστημα παιδικών ειδών και εν συνεχεία, γυρίζοντας στο σπίτι, διαπιστώνει ότι δεν είναι για την ηλικία του παιδιού της. Επιστρέφοντας στο κατάστημα, την πληροφορούν κοφτά ότι «τα βιβλία δεν αλλάζονται» (sic). Η συγκεκριμένη πελάτισσα, όμως, αποφάσισε να επιμείνει. Και μετά τη σχετική φασαρία (μεταξύ άλλων, η πελάτισσα επισήμανε πως τίποτε σχετικό δεν αναγράφεται στον χώρο των βιβλίων κι ότι ουδείς την ενημέρωσε) την πληροφόρησαν «διακριτικά» ότι θα κάνουν «εξαίρεση για χάρη της»! Παράδειγμα τέταρτο - και σημαντικό: Μια ματιά στα μεγάλα ηλεκτρονικά καταστήματα (e-shops) του εξωτερικού αρκεί για να πείσει και τον πιο καχύποπτο για τις ιλιγγιώδεις διαφορές τιμών που έχουν πολλά είδη, σε σχέση με τις τιμές «βιτρίνας» στην Ελλάδα. Ναι, ακόμη και σήμερα, στην εποχή της κρίσης! Υπάρχει «συστημικός» λόγος γι' αυτό, πέρα από τον ρόλο μεσαζόντων και αντιπροσώπων. Η ελληνική αγορά, όπως είναι εμφανές ακόμη και τώρα, έχει πολύ μεγάλο αριθμό καταστημάτων σε σχέση με τον πληθυσμό. Επόμενο είναι ότι τα καταστήματα αυτά θα λειτουργούν με σχετικά χαμηλούς τζίρους και άρα με υψηλότερα ποσοστά κέρδους. Αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν. Γι' αυτό και παρατηρείται πολύ συχνά οι τσιμπημένες τιμές να συνοδεύονται από χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών. Το ύψος του τζίρου δεν επιτρέπει ούτε οργάνωση, ούτε στελέχωση, ούτε εμπεριστατωμένο έλεγχο. Κοινώς, δεν υπάρχει το απαιτούμενο «μέγεθος». Από τι εξαρτάται η αλλαγή αυτής της κατάστασης; Σίγουρα όχι από αγορανομικές διατάξεις. Στην ελεύθερη αγορά, τις τιμές (αλλά και την ποιότητα) τις καθορίζουν η προσφορά και η ζήτηση. Άρα, το τι θα γίνει εξαρτάται από την καταναλωτική συνείδηση και από τη συμπεριφορά του καθενός μας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι τις εξαντλούμε κάπου μεταξύ του σούπερ μάρκετ (ειδικά οι γυναίκες) και του συνεργείου (κυρίως οι άντρες), άντε και στην «οικοδομή», όταν φτιάχνουμε το σπίτι μας. Κι αντιθέτως, τις ξεχνάμε στην «έξοδο» κι όπου αλλού ενδόμυχα μας πιάνει μια καθαρά ελληνική «ντροπή», ένας φόβος, στην πραγματικότητα, μήπως και δεν θεωρηθούμε «κιμπάρηδες» ή αρκετά καθώς πρέπει, ή τέλος πάντων αρκετά «κονομημένοι». Για να έχουμε καλύτερες τιμές και υπηρεσίες πρέπει να μην αγοράζουμε ό,τι μας φαίνεται ακριβό, να το ψάχνουμε λίγο περισσότερο, να συγκρίνουμε, ενίοτε και να δείχνουμε χωρίς κόμπλεξ τη δυσαρέσκειά μας. Να «τιμωρούμε» διά της αποχής όσους προσπαθούν να μας εκμεταλλευτούν και να επιβραβεύουμε συνειδητά τους σωστούς επαγγελματίες. Αλλιώς θα είμαστε «κορόιδα» και στην εποχή της κρίσης...

ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Η μέγιστη μορφή ελέγχου είναι όταν νομίζεις οτι είσαι ελεύθερος,ενω στην πραγματικότητα είσαι πλήρως χειραγωγημένος και δασκαλεμένος Υπάρχουν δύο μορφές δικτατορίας.Η μία όταν είσαι φυλακισμένος και βλέπεις τα σίδερα στο κλουβί που είσαι φυλακισμένος. Η άλλη όταν είσαι φυλακισμένος αλλά δεν βλέπεις τα σίδερα της φυλακής σου και νομίζεις οτι είσαι ελεύθερος. Ο μέγιστος υπνωτιστής στον πλανήτη Γη είναι αυτό το κουτί που έχουμε στη γωνία του δωματίου μας(τηλεόραση). Μας λέει συνεχώς τι να πιστέψουμε ως αλήθεια. Η μεγαλύτερη απειλή ενάντια στους Παγκοσμιοποιητές είναι ένα μυαλό που σκέφτεται ελεύθερα. Ο στόχος των Παγκοσμιοποιητών είναι να σου επιβάλλουν τα πιστεύω τους,την ιδεολογία τους,τα σχέδιά τους,με τέτοιο τρόπο που να τα σκέφτεσαι σαν δικά σου...

Θα μας πάρουν και τον "καναπέ"

Γίναμε πολύ παρτάκηδες στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ευμάρεια, στον βαθμό του εφικτού. Τα κόμματα σου δίνανε δουλειά, οι τράπεζες χρήμα και τα πολυκαταστήματα εύκολες προσφορές σε τηλεοράσεις και άλλα μαραφέτια. Γέμισε η Ευρώπη από Έλληνες τουρίστες και οι εθνικοί δρόμοι μποτιλιαρισμένους αστούς που τραβάγανε στα εξοχικά τους για τριήμερο weekend. Τις καθημερινές πάλι, όταν αυτά δεν έπαιζαν, τότε θριάμβευε ο καναπές, όπου ο κάθε νεοέλληνας βόλευε την κορμάρα του για να αποχαυνωθεί μπροστά στο «κουτί». (για τον καναπέ και το χαζοκούτι μέχρι την συγκέντρωση γονέων και κηδεμόνων που συγκαλούσε ο γυμνασιαρχης είχες χεσμένη, δικέ μου - αδιαφορούσες για την "πρόοδο" του παιδιού σου, μεγάλε) Και χάσαμε την ταυτότητα και τον παράδεισό μας, που δεν ήταν τίποτε άλλο από την ανθρώπινη επικοινωνία και την αλληλεγγύη προς τον γείτονα. Σχεδόν αλλαγή DNA. Χωρίς πειράματα μέσ’ το κορμί μας… Χωρίς αίμα και βιαιότητες. Η τριφηλή ζωή, το πλαστικό lifestyle, τα νέα πολιτικά ήθη κατευθείαν στο μυαλό και τις συνειδήσεις μας από τις τηλεπερσόνες και τα τηλεκούτια. Και σήμερα έχουμε τα ανθρωπάκια που γονατίζουν ότι κι αν τους κάνουν (shock doctrine), τους μαλάκες που είναι έτοιμοι με ένα τρικ «αλά Παπαδήμος» να αποπροσανατολιστούν. Στην χθεσινή Γενική Απεργία (1η Δεκέμβρη του 11), έχασκε σχεδόν άδεια η πλατεία μπροστά από το νεοκλασικό της ΓΣΕΕ, όταν τίποτα δεν άλλαξε από τον Οκτώβρη και δώθε, και όταν τίποτα δεν πρόκειται να γίνει καλύτερο στο μέλλον. Και είμαστε τόσο πια ηθικά λιωμένοι, που ξεστομίζουμε κείνο το «έλα μωρέ με το λαμόγιο τον Παναγόπουλο». Και καλά μου δεν εμπνεόμαστε. Γι’ αυτό κάτσαμε σπιτάκι μας ή στον καφενέ. Αλλά, σκέφτομαι, ότι στο ποδόσφαιρο όταν δεν έχεις έναν Lionel Messi να σου κάνει παιχνίδι, τότε αναγκαστικά χρησιμοποιείς τον Τοροσίδη, τον οποίον πολύ απλά προσπαθείς να τον ενισχύσεις ψυχικά. Αυτόν έχεις, με αυτόν παίζεις. «Ελά ρε παιχταρά, μην κωλώνεις. Έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς»… Γιατί αλλιώς η ήττα της κοινωνίας δεν θα μείνει στα λογικά επίπεδα, αλλά θα μιλάμε για συντριβή με «εφτάρα» και βάλε. Οπότε εκτός από τα σώβρακα θα χάσουμε και τον «καναπέ» (κι αυτό φαντάζομαι κανείς δεν θα το αντέξει)... Από : 1KLIK ARISTERA

Τάδε έφη Καποδίστριας...Αφιερωμένο στους 300 που τραβάνε το.... γολγοθά τους!!

«Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ'εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ? ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της»

«εφ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, προς την Δ' Εθνοσυνέλευση.
Φυσικά δολοφονήθηκε!!

ΠΙΤΣΕΣ ΜΠΛΕ...και πρασινες....

Στράγγιξαν τους μαστούς της γΕλλάδας.
Ρούφηξαν μέχρι το μεδούλι τους φυσικούς της πόρους.
Άφησαν τους βρυκόλακες της παγκοσμιοποίησης
να υποθηκεύσουν το μέλλον του λαού της.
Έχουν αναλάβει την ευθύνη του λαού της τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Αποφασίζουν ενάντια στη θέλησή του.
Εκτόξευσαν το δημόσιο χρέος στα ουράνια.
Αυτοαποκαλούνται υπηρέτες του λαού.
Μερίμνησαν για το μέλλον τους και των επόμενων γενεών τους.
Κατασπατάλησαν την δημόσια περιουσία για την δική τους καλοπέραση.
Μπλέχτηκαν σε μίζες εκατομμυρίων Ευρώ.
Αγόρασαν τεχνολογία και εξοπλισμό της εποχής της Ακρόπολης.
Έστησαν εξεταστικές επιτροπές για τα δικά τους σκάνδαλα.
Αθώωσαν τους εαυτούς τους πανηγυρικά.
Μίλησαν για μαχαίρια που σταματάνε στο κόκαλο.
Καθιέρωσαν την Πρωταπριλιά σαν Εθνική γιορτή.

Ο λαός της γΕλλάδας αφέθηκε στη μοίρα του.
Οδηγήθηκε στην απογοήτευση και στη μιζέρια.
Κι ο μόνος τρόπος για να βγει απ' το τούνελ,
είναι να καθιερώσει σαν προστατευόμενο είδος:
τις ΠΙΤΣΕΣ ΜΠΛΕ και τις
ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ.

aristofanisblogspot.com

H Ιστορία του ΠΑΟΚ ...σαν σήμερα

Στις 20 Μαρτίου 1929 :
Ο ΠΑΟΚ συγχωνεύεται με την ΑΕΚ
Θεσσαλονίκης και αλλάζει το σήμα του από τετράφυλλο πράσινο τριφύλλι στον δικέφαλο αετό.


Η ιστορία του ΠΑΟΚ

Ο ΠΑΟΚ είναι η ιστορική συνέχεια του αθλητικού και πολιτιστικού σωματείου της Κωνσταντινούπολης «Ερμής», που..
δημιουργήθηκε από ρωμιούς της Πόλης το 1875 στη συνοικία Πέρα. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μία ομάδα προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη δημιούργησαν το 1926 τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών.

Το καταστατικό του νέου συλλόγου εγκρίθηκε στις 26 Απριλίου 1926 από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης (αριθ. απόφασης 822/26). Η ημερομηνία αυτή θεωρείται και η ληξιαρχική πράξη γέννησης του συλλόγου, αλλά η αγωνιστική του δράση είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα. Ως χρώματα της ομάδος επιλέχθηκαν το πένθιμο μαύρο για να συμβολίζει την τραγική περιπέτεια του μικρασιατικού ελληνισμού και το αισιόδοξο λευκό, που θα άνοιγε ένα παράθυρο στο μέλλον. Έμβλημα του συλλόγου, το πράσινο τετράφυλλο τριφύλλι και το πέταλο.

Στις 26 Ιουλίου 1925 ο ΠΑΟΚ δίνει το πρώτο του φιλικό παιγνίδι και ηττάται 2-1 από τον Ηρακλή. Δύο εβδομάδες αργότερα θα συντριβεί από τον Άρη με 5-2. Το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο της ομάδας υπογράφεται στις 5 Σεπτεμβρίου 1928, με τον ποδοσφαιριστή Ετιέν, που θα εισπράττει 4.000 δραχμές μηνιαίως.

Στις 20 Μαρτίου 1929 ο ΠΑΟΚ συγχωνεύεται με το άλλο προσφυγικό σωματείο της Θεσσαλονίκης, την ΑΕΚ, με πρωτοβουλία του γιατρού Καραμαούνα, προέδρου του πολιτιστικού σωματείου Ένωση Κωνσταντινοπουλιτών. Ο ΠΑΟΚ αλλάζει έμβλημα και στη θέση του τετράφυλλου τριφυλλιού με το πέταλο, υιοθετείται ο Βυζαντινός Δικέφαλος Αετός. Μόνο που ο Δικέφαλος Αετός του ΠΑΟΚ έχει τα φτερά του κλειστά, σε ένδειξη πένθους για τον ξεριζωμό των ρωμιών από την Πόλη.

Η πρώτη έδρα της ομάδας είναι το γήπεδο Συντριβανίου, που εγκαινιάζεται στις 12 Δεκεμβρίου 1930. Ακολουθεί φιλικό παιγνίδι με τον Άρη, που έληξε με νίκη του ΠΑΟΚ με 2-1. Ο ΠΑΟΚ συμμετέχει στο τοπικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και αναδεικνύεται πρωταθλητής τις χρονιές 1932, 1939 και 1948, ενώ δίνει το παρόν και σε ένα τελικό Κυπέλλου Ελλάδος το 1939.

Οι χρυσές σελίδες του ΠΑΟΚ άρχισαν να γράφονται στη δεκαετία του 1950. Οι ταλαντούχοι παίχτες που έρχονται στην ομάδα (Λέανδρος, Κουρουϊκίδης, Πρόγιος κ.ά.) καθιστούν πανίσχυρο τον ΠΑΟΚ, που αναδεικνύεται πρωταθλητής Θεσσαλονίκης το 1955, το 1956 και το 1957, ενώ συμμετέχει σε δύο τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας (1951 και 1955).

Το φθινόπωρο του 1959 ξεκινά το νέο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής, με τον ΠΑΟΚ να είναι πανέτοιμος, με ισχυρή ομάδα και νέο γήπεδο στην Τούμπα, που εγκαινιάζεται στις 6 Σεπτεμβρίου. Χτίστηκε σε οικόπεδο 30 στρεμμάτων, που είχε παραχωρήσει το 1957 ο Στρατός στην Τούμπα, μια προσφυγική συνοικία της Θεσσαλονίκης. Στον πρώτο αγώνα του στην Α' Εθνική, στις 25 Οκτωβρίου 1959, ο ΠΑΟΚ νικά τον Μέγα Αλέξανδρο Κατερίνης με 3-1.

Ο ΠΑΟΚ θα κάνει αισθητή την παρουσία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του 1970. Με παίκτες, όπως οι Κούδας, Σαράφης, Γκουερίνο, Παρίδης, Τερζανίδης, Ιωσηφίδης κ.α. κατέκτησε το 1972 και το 1974 τα δύο πρώτα Κύπελλα Ελλάδος και στις 23 Μαΐου 1976 το πρώτο του πρωτάθλημα, σπάζοντας την κυριαρχία των ομάδων του Κέντρου με προπονητή τον Γκιούλα Λόραντ. Το ίδιο διάστημα έδωσε το παρών σε πέντε ακόμη τελικούς (1970, 1971, 1973, 1977, 1978). Στην Ευρώπη ξεχωρίζει η πορεία του στο Κύπελλο Κυπελλούχων την περίοδο 1973-74. Έφθασε ως τα προημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από τη Μίλαν (3-0, 2-2).

Τη δεκαετία του 1980 ο ΠΑΟΚ θα κατακτήσει ένα ακόμη πρωτάθλημα (1985), με τεχνικό τον Βάλτερ Σκότσικ και παίχτες, όπως οι Σκαρτάδος, Κωστίκος, Δημόπουλος, Ιωσηφίδης και Βασιλάκος. Θα φθάσει σε τρεις τελικούς Κυπέλλου Ελλάδος (1981, 1983 και 1985). Το 1983 θα έχει δύο αξέχαστες αναμετρήσεις με την Μπάγερν για το Κύπελλο UEFA, όπου θα πέσει ηρωικά (0-0, 0-0 και 9-8 στα πέναλτι υπέρ των Βαυαρών).

Η συνέχεια, όμως, δεν θα είναι ανάλογη. Οι αδύναμες διοικήσεις, τα οικονομικά προβλήματα και ο υπέρμετρος γιγαντισμός των οπαδών, που λύνουν και δένουν στην Τούμπα, καθιστούν τον ΠΑΟΚ από πρωταγωνιστή, κομπάρσο, παρά τις κάποιες επιτυχίες, όπως τα δύο Κύπελλα Ελλάδος (2001 και 2003), τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 1992 και τον αποκλεισμό της Άρσεναλ στο Κύπελλο UEFA το 1997 (1-0 και 1-1).

Ο ΠΑΟΚ, εκτός από το τμήμα του ποδοσφαίρου, διατηρεί τμήματα μπάσκετ, (2 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα και 2 Ευρωπαϊκά Κύπελλα), βόλεϊ, κλασσικού αθλητισμού, κολύμβησης, υδατοσφαίρισης, πυγμαχίας και ποδηλασίας.